Пир во время Чумы или предисловие к «выборам» без выбора

«Так и живем, не пропустив ни дня,

Но каждый день проходит словно дважды…»

Б. Гребенщиков.

У Альбера Камю есть замечательный роман под названием «Чума». В сюжете этого произведения нет ни намека на заболевание или эпидемию в привычном для нас понимании: с массовой истерией в СМИ, ложью Минздрава, введением карантина, очередями в поликлиниках и переполненными лазаретами. Скорее наоборот – заболевание неестественно мирно пришло в жизнь тихого города и незаметно стало его неизменным, естественным «атрибутом». Тем не менее, Чума как аллегория, как символ, как проклятие чувствуется в каждом предложении. В каждой строке. И в каждом слове великого автора произведения, который, даже и не догадывался о том, что когда-нибудь возникнет такое государство как Республика Беларусь.

В этом контексте, мне почему-то невольно вспоминается библейская история о царе Валтасаре. Да, о том самом, кто «взвешен был на весах и найден очень легким». Во всех смыслах новостных инфоповодов, которые по выражению Бориса Гребенщикова «скачут как блохи, а хорошие и так ясны». Vae Victis! Под мерный стук копыт, под сладкоголосые заверения, этой весной в Беларусь заранее пришла Чума - 2015. Вместе с очередной партией в «дурака» краплеными картами, обреченностью надежд и всем известным результатом. Даже без осьминога Пауля.

Realpolitik: «А хто там ідзе?»…

В политологической терминологии, с 19-го века укоренилось такое понятие как «realpjlitik» и этим термином принято обозначать особый вид государственного курса, который был введен и осуществлялся в Германии середины-конца указанного столетия Отто фон Бисмарком. Сущность такого курса – отказ от использования всякой идеологии в качестве государственного курса, и ориентация на практические соображения, а не идеалистические или моральные установки.

В принципе, если внимательно присмотреться к политическим телодвижениям в современном мире, данный курс, с некоторыми оговорками, можно увидеть практически повсеместно в контексте геополитических процессов. Однако, в этой статье я бы хотел обратить внимание не на международный, и даже не на государственный белорусский курс, а скорее на практическую «целесообразность» и, в определенном смысле, «политическое бытие» отечественной политической оппозиции с этой точки зрения. Тем более, что в свете прошедших (местных) и в преддверии (президентских) «выборов» именно этот аспект становится все более заметным, ощутимым и очевидным даже не искушенным в политических хитросплетениях гражданам. Практика, как известно, весьма отличается от теории.

В интервью «Радио Рация» заместитель председателя движения «За Свободу» Юрий Губаревич охарактеризовал цели и итоги указанной структуры в местной избирательной кампании этого года следующим образом:

«Вынікі мясцовай кампаніі адсутнічаюць у тых, хто зусім нічога не рабіў. Сябры “Руху за Свабоду” стараліся дасягнуць пастаўленых мэтаў, а ў прыватнасці павелічэння магчымасці для працы з людзьмі…перадусім, гэта легальны выхад на вуліцы, гэта выстаўленне пікетаў па збору подпісаў, па раздачы інфармацыйных матэрыялаў. Гэта абыход кватэраў, дзе таксама адбываліся размовы з выбаршчыкамі на актуальныя тэмы, гэта правядзенне інфармацыйнай кампаніі праз дзяржаўныя сродкі масавай інфармацыі. Перадусім гэта дзяржаўнае радыё, куды апазыцыя ніколі ў міжвыбарчы перыяд не трапляе, ну і таксама распаўсюд інфармацыйных улётак. Я лічу, што задачы, якія мы перад сабой ставілі ў межах выбарчай кампаніі, мы дасягнулі».

То есть, по словам Губаревича получается, что основной целью участия в «выборах», является не получение кандидатами депутатских мандатов и соответствующих им полномочий, но всего лишь «техническая» возможность лишний раз «прокукарекать» о себе и напомнить миру о своем существовании. Иными словами, политик не верит в возможность достижения реальной власти даже на местном уровне, и участие в избирательной кампании рассматривает лишь как дополнительную возможность «павелічэння магчымасці для працы з людзьмі». Чем не прямая наглядная иллюстрация «реалполитик» по-белорусски, когда стратегическая цель (достижение власти) подменяется всего лишь тактическими и «рациональными соображениями» (себя показать)?

А вот что пишет на сайте «Белорусский партизан» непосредственный участник прошедшей избирательной кампании Илья Добротвор:

«Участие оппозиции в таких выборах полностью нецелесообразно.  Все возможности работы с людьми можно использовать и без участия в государственной компании под названием «выборы». Кандидаты бесполезны даже в статусах «спикеров» - все то же самое они могут делать вне компаний, как члены партий. Более опасным для власти будет совместное неучастие оппозиционных партий и кандидатов. Через заявления в СМИ и партийных органов печати позицию совместного, единого неучастия в «выборах» через активистов может быть донесена до избирателя и, скорее всего, поддержана им. При этом не требуется даже формального присутствия партий и активистов ни в комиссиях, ни тем более в списках кандидатов. Это их «выборы» - властей, так пусть проводят их как хотят. 

Это не выбор народа, это выбор власти от имени народа».

Получается, что «павелічэнне магчымасці для працы з людзьмі», возможно и вне избирательных кампаний. Не возьмусь судить насколько эффективно, но, во всяком случае, на мой взгляд, более продуктивно, нежели «ударная» агитация на протяжении одного месяца раз в несколько лет.

«Выборы» - 2015: от идеального до материального…

Думаю, ни для кого не является «секретом Полишинеля» тот факт, что в РБ местная избирательная кампания, во многом является электоральным «трамплином», своеобразным «стартовым капиталом» для политических субъектов в преддверии избирательной кампании на президентские «выборы». Это и активизация деятельности региональных структур, и рекрутинг новых членов или просто заинтересованных лиц, и возможность повышения степени узнаваемости партийного бренда или программы и много чего другого, но, как я уже писал выше, никак не обретение депутатских полномочий членами тех, или иных оппозиционных партий или организаций.

Другими словами, участие в местной избирательной кампании для большинства лидеров политических партий из демократического лагеря, является не чем иным как всего лишь способом вывода «из сумрака» своих сторонников, своеобразная «реанимация» и подготовка их к избирательной кампании президентского уровня. И, тем не менее, чем же так «заманчивы» именно эти выборы, если абсолютно никто из более-менее адекватных белорусских оппозиционных деятелей давно не верит в реалистичность победы хотя бы в парламентской избирательной гонке, не говоря уже о возможности стать вторым президентом в истории суверенной Беларуси?

Давайте прикинем, что называется «на пальцах». На мой взгляд, не «открою Америки», если скажу, что любая избирательная кампания стоит денег. И чем выше её уровень, тем выше её стоимость. Ведь согласитесь, кто, даже из самых «идейных» активистов политических партий пойдет на риск оказаться «на карандаше» у соответствующих спецслужб или же хотя бы у своего начальства в трудовом коллективе, не имея для этого достаточной мотивации? Тем более, что такие этапы избирательной кампании как сбор подписей или же агитация являются достаточно трудоемкими и даже изнурительными. Ответ прост – возможность получения «маленького доллара», мотивирует человека гораздо больше, нежели самое большое партийное «спасибо!».

Пожалуй, этот мотив во многом и является определяющим фактором участия для нашей «титульной» оппозиции в сакрально-электоральных «брачных танцах» под шаманские завывания властей о «прозрачности и демократичности выборов». Ведь только слепой может не заметить, что реальная, активная фаза «эрекции» белорусской оппозиции наблюдается лишь только в периоды от «выборов» к «выборам». И боюсь, что еще не изобрели той «Виагры», способной «воскресить из мертвых» сколько-нибудь масштабную, последовательную и планомерную работу с населением в межвыборные периоды без каких либо финансовых «стимуляторов». Выводы делайте сами.

Электоральная игра «в поддавки»

Как –то в одной из социальных сетей, Франак Вечерко высказал достаточно точную, ёмкую, и одновременно простую мысль: «Беларуская апазыцыя даўно б ужо памерла, калі б аб ёй не пісалі медыі». И, если в этом контексте, его перефразировать на высказывание «белорусская «титульная» оппозиция уже бы давно умерла, если бы не была нужна власти», то на практике, вряд ли кто-нибудь из электоральных «единиц» заметил бы, что «сумма» зависела бы от перемены мест «слагаемых».

В своей публикации «ПараПолитика» или искушение властью шаманов» я уже как-то вскользь упоминал о том, что «Существование отдельных элементов в какой-либо единой системе, так или иначе, предполагает своеобразную взаимозависимость, «взаимопроникновение», заимствование характерных черт одного субъекта другим. И если один субъект несовершенен, при условии длительного сосуществования в едином «организме», все, как положительные, так и отрицательные черты автоматически отражаются на другом, пусть и противоположном по своей сути. Другими словами, они просто становятся похожими. Как братья-близнецы или отражение в зеркале. И этот постулат справедлив также и по отношению к политическим механизмам, в том числе и Республики Беларусь». Думаю, пришло время раскрыть эту мысль более детально.

Как я уже говорил выше, с учетом выражения: «неважно как голосуют, важно как считают» в белорусских реалиях, основными мотивами участия титульной оппозиции в электоральных «играх» по правилам власти, являются финансы и возможность «безболезненного» самопиара. Однако, именно здесь можно также увидеть и своеобразный «бонус» для существующего режима.

На фоне уже ставшей «традиционно» слабой, «беззубой» оппозиции, власть и её представители в массовом сознании электората представляются неизменно «сильными», «крепкими» фигурами, «с хоккейным счетом» побеждающие своих политических соперников-аутсайдеров от выборов к выборам. Но главным «козырем», который уже априори добровольно дает в руки режиму оппозиция, двигаясь «шчыльнымі радамі» на регистрацию своих кандидатов, является как легитимизация диктатуры, так и её «правил игры» в глазах международной общественности. И в этом случае, аналогию можно привести лишь с сознательной «игрой в поддавки», когда «стратегическая» цель оппозиции (самосохранение) обуславливается «тактическими» задачами власти (легитимизация) при проведении «выборов» без выбора.

Таким образом, суммируя вышесказанное, можно с полной уверенностью утверждать, что участие в «выборах» для белорусской оппозиции является не столько «почетной обязанностью», сколько вопросом выживания. Не важно, идут ли они «до конца» или «снимаются», выставят ли «единого-непобедимого» или же выйдут на финишную прямую «пестрой россыпью». Результаты останутся прежними, или если быть «математически» точным, по мнению нашего ЦИКа, «при перемене мест кандидатов…», ну, вы поняли, да? Равно, как и не меняется положение дел в государственной системе Республики Беларусь. Улавливаете, к чему я клоню? Нет? Однако, по логике одного из героев фильма «ДМБ», «он есть» вне зависимости от здравого смысла.

«Чума близко!» или «антивирус» Бойкота

В начале статьи я не случайно обратился к роману А. Камю «Чума». Описываемые в произведении события во многом предвосхитили положение дел в сознании подавляющего большинства современных белорусов. С той лишь разницей, что в романе заболеванием затронут лишь один вымышленный город – Оран, а в нашем случае, не только большинство, но и, так сказать, «думающее меньшинство», демократическую элиту. И именно эта «элита», мне почему-то напомнила поведение главного героя «Чумы» - Тарру.

Когда чума внезапно, без предупреждения тихо пришла в город, этот факт по началу пытались не предавать огласке, в него никто не верит и не хотят верить. Но смерть, о неизбежности которой стараются вспоминать как можно реже, со временем поселяется на улицах города. Делать вид, что ничего не происходит, пытаться жить отвлеченными мыслями о будущем – значит сознательно обманывать себя. Если раньше этот самообман давался без особых усилий, в силу привычки или воспитания, то с началом эпидемии, когда условия все строже, а надежда на будущее хоть и постепенно, незаметно, начинает таять и уступать место страху перед неизвестным, страху перед стихией, люди, хоть и не сразу, но начинают меняться. Не меняется только сам Тарру, который и раньше был «заражен» чумой, и поэтому для него существование было лишено смысла еще задолго до того, как это случилось с населением всего города.

Однако, в отличие от нашей оппозиции, Тарру не пытается как либо оправдать свое состояние. Он осознает, что с ним случилось на самом деле, и смиренно ожидая своей участи, тем не менее, не спешит предупредить об опасности остальных. В его понимании, это должно быть естественным и очевидным для других «как свидание с собственной судьбой».

Весьма показательно и символично, на мой взгляд, что в романе, как и в жизни «пробуждение», осознание происходящего вокруг дается весьма нелегко. «Антивирус» трудно «усваивается», а порой и полностью «отторгается» инфицированным общественным «организмом». Даже когда врачи города собираются, что бы обсудить вопрос о придании чуме статуса эпидемии, то они всячески избегают принимать какие-либо заявления на этот счет, потому что думают прежде всего о том, какие неудобства это может принести им лично. Такое отношение к болезни характерно для большинства жителей города: чума приносит неудобства всем. Даже такая безобидная в своей глупости причуда, как ежедневный послеобеденный плевок на головы кошек, становится невыполнимой. Тем не менее, большинство оранцев отказывается признать проблемы, которые чума принесла городу, общими. До тех пор пока болезнь в полной мере не явила жителям города свой страшный лик, многие пытались продолжать привычную жизнь, считая возникающие проблемы сугубо частным делом. Вам это ничего не напоминает?

Александр АХМАЧ

Пад сцягам св. Георгія ці “каларадзкай” стужкай?

Апошнім часам прасторы інтэрнэт сеціва ажно “травіць” ад штодзённых віртуальных “баёў” на глебе расейска-украінскага канфлікту. Прычым, як і ў рэальных баявых умовах, кожны з бакоў мае свае вонкавыя знакі адрознення: прыхільнікі дзяржаўнай непадзельнасці, аздабляюць свае аватары ды фотаздымкі нацыянальнымі колерамі, а іхнія супраціўнікі найчасцей выкарыстоўваюць нейкае іржава-чорнае спалучэнне вядомае пад назваю “каларадзкая” ці “георгіеўская” стужка. І калі да правамоцнасці ўжывання першага не ўзнікае аніякіх прэтэнзій, то апошняе выклікае даволі шмат гістарычных і геральдычных пытанняў. Асабліва яе назва. З гэтага і пачнем.

Як вядома, ў класічнай еўрапейскай геральдычнай традыцыі, спалучэнне колераў сцяга найчасцей вынікаюць са спалучэнняў колераў герба. Гістарычна гэта ўяўляецца натуральным, бо ў часы сярэдневечных войнаў тактычна было прасцей адрозніваць “сваіх” менавіта па колерах ці спалучэннях колераў феадальнага гербу на вопратцы ці то зброі ваяроў. І ў такім разе, ўзнікае слушнае пытанне: які герб можа сымбалізаваць сабою т. зв. “георгіеўская” стужка, і ці насамрэч яна “належыць” св. Георгію, як тое сцвярджаюць некаторыя “знаўцы”, а не нейкаму гіпатэтычнаму “жорыку”?

“Ad ovo”: колеры св. Георгія ў сусветнай гістарычнай спадчыне

Мал.1

Геральдычна, большасць сучасных дзяржаўных гербаў краін Еўропы і часткова Азіі, ўзніклі з прыватнаўласніцкіх феадальных гербаў заможных дамоў ці родаў. А тыя, ў сваю чаргу, згодна з ранейшай хрысціянскай традыцыяй, былі сымбалічна звязаныя з імём сямейнага “абаронцы-заступніка”, найчасцей нейкага святога, які і з’яўляўся “патронам” таго, ці іншага дому.Так, патронам дому Медычы, традыцыйна лічыўся св. Амбражэй, патронам роду Валуа – св. Мацін, Ментонаў – св. Бернар  і г.д.

Вобраз св. Георга ў якасці “нябёснага” патрона значна пашырыўся ў часы Крыжовых паходаў як заступніка рыцараў. На думку ангельскага даследчыка Р. Ігланда, пачынаючы з XIII стагоддзя “бадай што самым распаўсюджаным доказам стараангельскай рыцарскай годнасці, быў дакументальна зафіксаваны ўдзел калі не яго самога, то кагосьці з яго продкаў ў Крыжовых паходах… таму не выклікае здзіўлення масавае выкарыстанне сярэдневечным рыцарствам чырвонага крыжа на белых плашчах, якія сымбалізуючы гэтае дачыненне, адначасова візуальна падкрэслівалі рыцарскія правы” – піша гісторык у сваёй манаграфіі “Паходжанне ангельскага рыцарскага саслоўя”.

Разам з тым, Ігланд цалкам не адмаўляе і версіі свайго суайчынніка, вексілолага А. Пэтэрсана, які выводзіў паходжанне сымбаля св. Георга ў Англіі ад крыжа на вопратцы чальцоў

мал.2 (фрагмент карціны).

Ордэну Тампліераў, для якіх пасля 1307 году, з-за пераследу ў кантынентальнай Еўропе, Туманны Альбіён стаў “другой Радзімай”. Гэтаксама, даволі цікавай гістарычнай крыніцай па гэтаму пытанню можа з’яўляцца “Вялікая Хроніка” Мацея Парыжскага дзе ён узгадвае аб тым, што чырвоны крыж на белым полі (мал.1) да канца XIII ст. канчаткова зацвердзіўся менавіта як сымбаль ангельскіх крыжакоў, аднак, першапачаткова лічыўся сымбалем усіх удзельнікаў паходаў  у Святую Зямлю незалежна ад іх паходжання і статусу.

Традыцыя ўжывання крыжа св. Георгія (чырвоны крыж на белым полі) ў якасці сярэдневечнай вайсковай сымболікі таксама была зафіксавана ў краінах Паўднёва-Усходняй Еўропы (Польшча, Чэхія, Вугоршчына) і ў прыватнасці на землях ВКЛ. На старажытным батальным палатне “Бітва пад Воршай 1514г.”, (мал.2), якое па меркаваннях мастацтвазнаўцаў было напісана праз некалькі год пасля непасрэдных падзей, на коп’ях літоўскай кавалерыі можна ўбачыць дзяржаўны сцяг Вялікага Княства Літоўскага з выявай “Пагоні” і баявыя флюгеры з чырвонай паласой на белым тле, перакрыжаванай каля тронка другой чырвонай паласой, ў Беларусі больш вядомыя як сцягі св. Юрыя (мал.3, 4).

Мал.3

Тым не меньш, ледзь не самая старажытная традыцыя ўжывання Георгіеўскага крыжа ў якасці не толькі вайсковай, але і дзяржаўнай сымболікі належыць грузінам. Пачынаючы ледзь не з V стагоддзя,

Мал.4

традыцыя ўжывання чырвона-белых колераў ў якасці вайсковых, паданне звязвае з імём Вахтанга I Гаргасала (446-502 г.г.). Па сведчанню гісторыкаў, баявое адзенне, зброя ды штандар Гаргасала захоўвалася да XII ст. і было страчана ў Алхацысцкай вайне.

У “Сусветным атласе” XIV стагоддзя, невядомы аўтар упершыню змясціў прататып сучаснага дзяржаўнага сцяга Грузіі: белае палатно з выявай чырвонага крыжа св. Георгія і чатырма меньшымі чырвонымі крыжамі па вуглах (па тыпу Герусалімскага крыжа). Гэтаксама, на мапе Анжаліна Дульсерта 1339 году, горад Тыфіліс пазначаны аналагічным сцягам (мал.5). Такі ж сымбаль быў пазначаны на мапах венецыянскіх братоў-картографаў Францыска і Даменіка Піцыяні (Domenico y Francesco Pizzigani) датуемай 1367г, і трошкі зменены (без малых крыжоў) на мапе Дыега Хамема (мал.6, 6а). Менавіта гэтыя картаграфічныя крыніцы дазволілі амаль цалкам рэканструяваць сапраўдныя старажытныя дзяржаўныя сымбалі Грузіі, ды з нязначнымі зменамі (замест малых роўнаканцовых крыжоў, зараз выкарыстоўваюцца “Балнісцкія” ці “Леапольдавы” крыжы) зацьвердзіць іх у якасці сучаснай дзяржаўнай сымболікі Грузіі 14 студзеня 2004-га году.

Мал.5

Мал.6

Мал.6а

Такім чынам, разглядаючы еўрапейскую ды старажытнагрузінскую традыцыю ўжывання вексілалагічнай сымболікі св. Георга, ня цяжка зразумець, што сапраўнымі колерамі дадзенага святога ў гістарычным аспекце могуць лічыцца менавіта чырвона-белыя спалучэнні а не нейкія іншыя. Да таго ж, гэтыя ж сымбалі маюць даволі цікавы арэал распаўсюду ў сучаснасці.

Крыжы і колеры св. Георга ў сучаснасці

Мал.7

Акрамя згаданых дзяржаўных сымбаляў Грузіі і Англіі, крыжы св. Георга выкарыстоўваюцца ў якасці самастойнай выявы ці то элементу ў сучасных афіцыйных сымболіках шматлікіх мясцовасцяў, гарадоў, царкоўных ды нават ордэнскіх задзіночанняў. З цягам часу, улічваючы развіццё геральдычнай навукі ды зыходзячы з іншых акалічнасцяў, першапачатковыя колеры крыжа св. Георга перацярпелі вонкавыя змены, аднак, захавалі сваю гістарычную сутнасць. Бадай што самы распаўсюджаны ўжытак яны маюць у Ангельшчыне, Паўночнай Ірландыі ды ўвогуле ў Заходняй Еўропе.

Мал.8

Так, выява крыжа св. Георга з чырвоным мячом змешчаным у левым верхнім куце, з’яўляецца традыцыйным сцягам Брытанскай

Мал.9

сталіцы (мал.7). Аўтэнтычны крыж святога шчэ з часоў Генуэзскай рэспублікі (XI – XVIII ст.) месціцца на сучасным сцягу Генуі (мал.8). З невялікімі зменамі ён гэтаксама прысутнічае на гербе і сцягу горада Амерсфорта што ў Нідэрландах (мал.9). З 1985 году крыж Георга ў спалучэнні з крыжом Вільгельма Заваёўніка прысутнічае на афіцыйным сцягу кароннага

Мал.10

ўладання Брытаніі Гернсі (мал.10). Сцяг Барселоны гэтаксама мае семетрычны элемент згаданага крыжу (мал.10а). Само сабою, ён з’яўляецца вексілалагічнай асноваю на сцягу Ольстэру (мал.11) і былым сцягу

Мал.10а

Паўночнай Ірландыі (мал.12), а гэтаксама ў якасці сымбалю Трырскага архіепіскапства (мал.13) ды на сцягу Мальтыйскага Ордэна (мал.14).

Аднак, мабыць самым цікавым для нас уяўляецца выкарыстанне сцягу св. Георга на “нетрадыцыйных” землях, ў прыватнасці Новага Свету ды шматлікіх выспаўных дзяржаў. Гэта звязана ў першую чаргу з пачаткам еўрапейскіх каланізацыйных працэсаў ў часы

Мал.11

Вялікіх геаграфічных адкрыццяў XV – XVII стагоддзяў.Традыцыйна брытанскі ўплыў даволі моцна адчуваецца ў Канадзе, што не магло не адбіцца на сцягах такіх гарадоў як Нанайма, Монрэаль, правінцый Альберта ды Антарыа.

Як бачым, геаграфічны ды стылізацыйны арэал распаўсюду крыжоў ды колераў св. Георга даволі разнастайны, аднак, звернемся да сутнасці: чаму ў Расеі “георгіеўскімі” колерамі лічацца менавіта іржава-чорнае спалучэнне, ды ўвогуле, ці мае гэтая краіна нейкія гістарычныя адносіны да св. Георгія?

Мал.12

Мал.13

Мал.14

              

Традыцыя ўжывання выявы св. Георгія ў Маскоўскай і Расейскай дзяржавах

 Раней мы ўжо спасылаліся на тое, што геральдычная навука мае свае вельмі

акрэсленыя і строгія правілы ды законы. Аднак, у Расеі, больш-меньш займеўшай сталыя стасункі з краінамі Заходняй Еўропы толькі ў часы Петра I, агульнапрынятыя геральдычныя традыцыі набываюць свае шматлікія лакальныя “асаблівасці”. Не ў самым лепшым сэнсе гэтага слова.

Мабыць самым знакамітым расейскім гербам з выяваю св. Георгія з’яўляецца герб Масквы, паданне аб паходжанні якога традыцыя звязвае з імём Юрыя Даўгарукага, летапіснага “заснавальніка” гэтага гораду які, да таго ж меў сваім “нябёсным патронам” менавіта св. Георгія. Тым ня меньш, насамрэч, гэтыя ўяўленні не адпавядаюць рэчаіснасці, бо ні Маскоўскае княства, ні Візантыя не мелі сваёй геральдычнай традыцыі ў класічным яе разуменні. Маскоўскія князі карысталіся сымбалічнымі выявамі, прынамсі на пячатках, аднак, у адрозненне ад заходнееўрапейскіх феадалаў, яны не перадаваліся па спадчыне.

Мал.19

Першыя згадкі аб вершніку “змееборцу” ў якасці сымбалю Масквы прыходзяцца на княжэнне Івана III, які ў 1464 г., усталяваў над брамаю Фролаўскай вежы Крамлю выяву Георгія Перамоганосца дзідаю забіваючага змея. Але, ў гэтым значэнні праіснаваў ён нядоўга.

Сэнс у тым, што ў масавай свядомасці выява вершніка на кані шчэ доўгі час звязвалася не са святым Георгіем, а асацыявалася менавіта з ваяром, які увасабляў уладара, князя маскоўскага. І нават зараз, на сучасным маскоўскім гербе (мал.19), згодна з геральдычнай традыцыяй знаходзіцца менавіта “ваяр” а не “святы” (усе выявы святых  у класічнай геральдыке маюць німб), што цалкам спярэчыць апісанню герба Масквы нават у афіцыйнай дакументацыі і законадаўстве РФ.

Толькі пад 1728-м годам, мы знаходзім першае дакументальна зафіксаванае апісанне гербу Масквы ў якім мы з некаторымі агаворкамі можам “убачыць” менавіта Георгія Перамоганосца: «Георгий на коне белом, побеждающий змия, епанча и копье желтые. Венец желтый же, змей черный, поле кругом белое, а в середине красное» (мал.20). Аднак і гэты герб “не прыжыўся” ў маскоўскай сымболіцы праіснаваўшы трошкі больш за 120 гадоў. Усе наступныя выявы герба Масквы геральдычна неслі ў сабе менавіта вобраз “вершніка”, але не святога (незалежна ад дакументальнага яго апісання).Такім чынам, сучасная маскоўская сымболіка, з геральдычнага пункту гледжання, да вобразу св. Георгія мае хіба што ўскоснае дачыненне, нават нягледзячы на даволі шматлікія згадкі.

Мал.20

Падсумоўваючы ўсё вышэйзгаданае, можна зрабіць наступныя высновы: па першае, колерамі св. Георгія традыцыйна лічацца чырвоны і белыя спалучэнні, па другое – з геральдычнага пункту гледжання, вобраз св. Георгія прысутнічаў на дзяржаўных сымбалях Масковіі ды Расеі, хіба што толькі ўскосна. Адкуль жа ўзялася тая самая “каларадзкая” стужка, ды яшчэ й з імём святога, да якога яна насамрэч аніякага дачынення не мае?

Ад “салдацкага” Крыжу да “гвардзейскай” стужкі

Мал.21

Вось мы і падыйшлі да самага цікавага. Загадам расейскай імператрыцы Кацярыны II ад1769-м году была зацверджнана новая ўзнагарода для уганаравання вайсковых афіцэраў за баявыя дзеянні ды выслугу год ў вайсковых чынах. Поўная яе назва – “Императорский Военный орден Святого Великомученника и Победоносца Георгия” (мал.21). Апроч іншага, ў статуце дадзенай узнагароды мелася і апісанне ордэнскай стужкі: “Лента шёлковая о трёх чёрных и двух жёлтых полосах”. Але, самае цікавае гэта тое, што гэтыя колеры насамрэч сымбалізуюць.

Усяго за некалькі дзесяцігоддзяў перад каранацыяй згаданай расейскай

Мал.22

імператрыцы, у “Высочайше утверждённом мнении Сената от 17 августа 1731 года” шалікі палявой і параднай форм драгунскіх ды пяхотных палкоў загадана было рабіць “по российскому гербу”, а менавіта з чорнага шоўку з золатам, а гэтаксама «шляпы всем иметь с голуном золотым и с кисточками золотыми с чёрным полем и с белым бантом волосяным». І вось тут, самы час звярнуць увагу на дзяржаўны герб і сцяг Расейскай імперыі, і ў прыватнасці на яго цэнтральны элемент. Як бачна на малюнку 22, у гербе і на сцягу пераважаюць менавіта чорна-жоўтыя колеры (колер галоўнай фігуры і колер шчыту), такія ж, як і на ордэнскай стужцы (а мы ўжо казалі аб тым, што згодна геральдычным правілам, колеры сцягу зазвычай вынікаюць з колеру гербу).

Такім чынам, абапіраючыся хаця б на гэтыя дадзеныя, можна з упэўненасцю трактаваць колеры стужкі да ордэну св. Георгія як менавіта стылізацыю пад

Мал.23

асноўныя колеры тагачаснага імперскага гербу ды сцягу, і ў такім разе, ў геральдычным ды вексілалагічным сэнсах, іх варта разглядаць хутчэй як “імперскія” а не як “георгіеўскія”, аналагічна як і самую стужку, на што гэтаксама ўказвае адзіны з вядомейшых экспертаў па расейскай фалерыстыцы Серж Ардаленка. Дарэчы, падобная трактоўка гэтаксама ўшчэнт шчэ адзін міт, згодна якому, колеры дадзенай стужкі трактуюцца як колеры полымя і агню, ўпершыню агучаны обер-камергерам графам Літта ў 1833-м годзе. Але, неўзабаве пакрочым далей.

У 1807-м годзе, маніфестам імператара Аляксандра I, была зацверджана шчэ адная ўзнагарода – Георгіеўскі крыж (з такой жа ордэнскай стужкай), якім уганароўваўся шэраговы ды унтэр-афіцэрскі склад расейскай арміі (мал.23). У хуткім часе ён набыў і іншую, пабытовую назву – “салдацкі” крыж, бо стаў ледзь не самай распаўсюджанай узнагародай шэраговага і падафіцэрскага асабістага складу. Лічыце самі, толькі ў часы Мікалая I, дадзеным крыжом было ўганаравана 57706 чалавек. І гэтая “папулярнасць”, як не дзіўна, мела свой працяг нават за савецкім рэжымам, а менавіта ў час Другой сусветнай вайны.

Так, прамым “спадкаемцам” таго самага Георгіеўскага крыжу стаў т.зв. “салдацкі ордэн” – Ордэн Славы, зацьверджаны ў 1943-м годзе, з агульнай колькасцю ўганараваных – болей 1 мільёну чалавек (мал.24). Вось вытрымкі са статуту гэтай узнагароды: “Знак при помощи ушка и кольца соединяется с пятиугольной колодочкой, покрытой шёлковой муаровой лентой шириной 24 мм. На ленте пять продольных

Мал.24

равных по ширине чередующихся полосок: три чёрного и две оранжевого цвета. По краям лента имеет по одной узкой оранжевой полоске шириной 1 мм”. Акрамя гэтага, загадам №142 ад 10.06.1942 года, адмірал Хоміч зацьвердзіў і т.зв. “гвардзейскую” стужку, якая візуальна нічым не адрознівалася ад вышэйапісанай, аднак, прызначана была для ўганаравання частак, злучэнняў і караблёў здейсніўшых баявы подзьвіг у рэальных баявых умовах.

Якія высновы мы можам зрабіць з усяго тут згаданага? Мяркуем, што адказ на гэтае пытанне ў кожнага будзе свой. Але, для сябе мы зрабілі бадай што галоўную выснову – чалавеку ўласціва памыляцца. Прычым, у пабытовым сэнсе, асобныя памылкі не ўяўляецца нейкай звышнатуральнай, надзвычайнай з’явай, аднак, разам з тым, людзям гэтаксама ўласціва “верыць на слова” ды падхопліваючы памылкі іншых, рэтрансляваць іх далей. Менавіта так нараджаюцца “ідэалагічна правільныя” міты ды гістарычныя стэрыятыпы. І тым не меньш, навука не можа быць “правільнай” ці “не правільнай” у залежнасці ад ідэалагічных “абставін”, і гісторыя абапіраецца на факты, а не на асабістае меркаванне тых, хто здольны іх “правільна” інтэпрытаваць. Прынамсі, так павінна быць…

Аляксандр ЯРАСЬ, Аляксандр АХМАЧ